Prolog

Deszczowy, zimny, wietrzy dzień. No cóż, ze względu na porę nie można oczekiwać słońca ani innej ładnej pogody.

Szłam przez opustoszony park z nadzieją, że nagle stanie się cud i całe moje życie w jednej sekundzie się odmieni, nie było to jednak możliwe. 

Rodzice ciągle pracowali i nie poświęcali mi nawet grama uwagi, której mimo mojego wieku na prawdę potrzebowałam. Rozmawiać, też nie rozmawiali, z resztą i tak całymi dniami siedzieli w firmie, więc wcale ich nie widziałam.

Czy za nimi tęsknie ? No cholernie. Strasznie bym chciała żeby zaczęli poświęcać mi więcej uwagi, chodzić ze mną na zakupy, jeść zwykłe, najzwyklejsze śniadanie i najprościej na świecie rozmawiać, ale nie zamierzam im tego mówić, bo po co ? Są zawaleni swoją pracą, a mnie mają w dupie, więc przejmować się nimi nie będę. Nie kiedy popłaczę, ponarzekam i poużalam się nad sobą, ale później i tak będzie mi wszystko jedno, na pozór wszystko jedno.

Cóż, nikt nigdy nie powiedział, że zawsze będzie mi po drodze, że nie będę miała żadnych przeciwności losu na swojej drodze życia i wszyscy będą się mną interesować . Nie, i nie oczekiwałam tego. 

Pesymista by powiedział, że świata nie na widzi, optymista, że na pewno mają dużo pracy, ja tylko powiem, że gdyby chcieli znaleźli by czas na  rozmowę i wyjście na przykład do kina, ale że nie chcą to już ich sprawa.